Sa mga Kristiano, ang panalangin ay katulad ng paghinga. Ang paghinga ay hindi pinag-iisipan dahil ang hangin sa paligid ang nagtutulak sa ating baga (lungs) upang huminga. Kaya mahirap na pigilin ang paghinga. Sa isang Kristiano, ang paghingang ispiritwal (panalangin) ang nagbibigay buhay upang magtagumpay sa madilim na sanlibutan. Ngunit maraming Kristiano ang nagpipigil ng paghinga at iniisip na ang kaunting oras na pakikipag-usap sa Dios ay sapat na upang mabuhay sa mundo. Kalimitan, ang pumipigil sa atin upang manalangin ay ang kasalanan.

Upang maging masigla ang buhay-Kristiano, dapat na tayo ay nananalangin ng walang-patid. Maraming Kristiano ang kontento na sa materyal na pagpapala at walang paghahangad sa mga pagpapalang ispiritwal. Nalilinlang sila sa pag-iisip na ang materyal na pagpapapala ay sapat na at dito sila dumidepende, hindi sa Dios. Kaya’t ang pagkasabik na makausap ang Dios ay nawawala. Ang biyayang materyal ang siya pang nagiging balakid upang lumapit sa Dios. Sa halip na maging mapagpasalamat, lumalayo pa sila sa Dios na nagbibigay ng lahat ng bagay.

Ito ang dahilan kung bakit hinihimok ni Pablo ang mga mananampalataya, “Na magsipanalangin kayo sa Espiritu ng lahat ng panalangin at daing sa buong panahon, at mangagpuyat sa buong katiyagaan at daing, patungkol sa lahat ng mga banal”  (Efeso 6:18 Tagalog AB), at “Manatili kayong lagi sa pananalangin.” (Colosas 4:2 Tagalog AB). Ang nagpapatuloy, at walang-patid na panalangin ay mahalagang bahagi ng buhay-Kristiano. Magiging mapanalanginin tayo kung dumidepende tayo sa Dios sa lahat ng ating pangangailangan, sa lahat ng panahon, hindi sa mga bagay na materyal o mga bagay na nakikita.

 

Mula sa Alone with God ni John Macarthur. 2011. Christian Growth Ministries, Inc.