Ito ang patotoo ni Elisabeth Elliot:

“Tinuruan kami ng aming magulang na bigyang halaga ang maliliit na bagay: Kung anuman ang iyong ginagawa, gawin mo ito ng mabuti: ayusin ang gusot sa kama, walisan ang mga sulok ng sahig at tanggalin ang mga silya, iayos ang sampay ng tuwalya, linisin ang suklay pagkagamit, ibalik ang takip ng toothpaste, atbp. Tinutupad nila ang kanilang pangako sa aming mga bata, katulad ng sa matatanda. Tinuruan nila kami na huwag mangako kung hindi naman ito magagawa. Katulad ng mag-volunteer na magturo ng DVBS at ng oras ng gawain ay hindi dadating dahil may ipinagpalit na mas masayang gawain.

Nang ako ay pumasok sa boarding school, may isang silid na tinatawag na “Character Hall.” Dito ay may isang rug. Ang sinumang makagalaw nito at hindi iayos ay sinasaway ng tagapamahala.’Ang sabi n’ya: “Ang maliliit na bagay sa inyong buhay ang sisira sa inyo paglabas ninyo sa paaralang ito. Sa maliit na bagay, ang ugali ay naipapakita. Huwag ninyong ipagmalaki na hawak ninyo ang inyong Biblia, kung ang dumi ng sahig ay itinatago ninyo sa ilalim ng inyong kama. Hindi maaring maging makadios sa salita, kung marumi naman ang inyong silid.”

“Ang dakilang kaisipan ay sumasabay sa pang-araw-araw na tungkulin. Anuman ang iyong trabaho, tingnan mo ito na bahagi ng hindi masukat na ministeryo ng pag-ibig.” (Bishop Brooke Foss Westcott, b. 1825.

Sa panahon ngayon, hindi madaling makatagpo ng bata o matanda na tapat, maingat at maasahan. Maraming buhay ang bigo sapagkat naging pabaya sa maliit na bagay na naghuhubog ng kaayusan sa buhay. Maaring hindi sila naturuan na ang nakikitang kilos ay mga tanda ng hindi nakikitang realidad sa buhay. Ang ispiritwal na pagsasanay ng kaluluwa ay hindi maihihiwalay sa mga praktikal na disiplina ayon sa itinuro ni Hesus. “Ang tapat sa kakaunti ay tapat din naman sa marami at ang di-tapat sa kakaunti ay di rin naman tapat sa marami.” (Lukas 16:10)”

Mula sa aklat na “Keep a Quiet Heart” ni Elisabeth Elliot. OMF Literature, Manila. Pp 83-84